Kazık kadar oldum işte:)

Yıllar yılı "27 mi?yuhh kazık kadar adam/kadın" diye arkadaslarımın başının etini yiyen, on sekiz buçuktan buçuk yukarı cıkmayan bana hayat, gün olur devran döner al sana 27 der:)
Bugun o gözümde çooook büyüttüğüm,sanki çoook uzaklardaymış sandığım yaşın tam ortasındayım..."Tam ortasındayım yolun ,Hmmm koşunun ortasındayım" gibi bir hallerde...Bir yaş daha büyüdüm,olgunlaştım,yenilikler kattım yasamıma.Artık bir yastan sonra hayatında elemeler yapmaya başlıyormuş insan..Sevdigin,huzur bulduğun,yanında mutlu olduğun,sana kendin olma fırsatı veren ve aynı anda da gelişmene değişmene olanak veren insanları alıyorsun hayatına.Artık ite kaka aman idare et,aman tatsızlık cıkmasın,aman yanlış anlarlar mı,aman kırılmasın üzülmesinleri hayatımdan cıkardım.Gördüm ki hayat; aman amanlarla kendini kısıtlayacak,kapana sıkıstıracak,rahatsız edecek bir sürec degil.Aslına her sey olması gerektiği gibi olması gereken zamanda oluyor.Ve şu içimiz var ya içimiz...Onu tertemiz,huzurlu bir sevgiyle doldurduğumuzda bize hayatın gerçekten yaşamaya değer olduğunu ve olan herşeyin hayırlı olduğunu öyle güzel hissettiriyor ki...İyiki varım,iyiki varsınız,iyiki varlar...Yasamda iyi-kötü,dogru-yanlış diye nitelendirdiğimiz ne varsa hepsi iyiki var.Hepsine tesekkür ve şükür ederim...Tüm yasadıklarım "Bugün ben olan bu kadının  parçaları"...
Sizi siz yapan,bizi biz yapan tüm yaşantıların yaşamınıza açtıkları ışıklı yoldan gülümseyerek yürümeniz dileğiyle...Her sabah güneşle birlikte, her yeni günle yeniden doğduğumuzu unutmadıgımız güzel keyifli nice hayatlara...